Saatlerdir bilgisayarin basinda oturuyordu, hala bekledigi mail gelmemisti. Silkindi. Kac saat olmustu bilgisayar basina oturali? Oooo! Iki saatten fazla olmus, koskoca iki saat? Arkadaslari yemege davet etmisti, Sinan sinemaya, oda arkadaslari ise fal partisine.. Hicbirini kabul etmemisti. Simdi bu ucra internet cafede gelecek o maili bekliyordu. Daha ne kadar surecekti? Kimbilir belki bugun hesabina bile girmemisti, girmeyecekti? Girse bile yazacagi daha onemli insanlar vardi belki… Belki de onun ona onem verdigi gibi o ona onem vermiyordu? Yok canim! O da en az Sevgi kadar deger veriyordu Sevgi’ye, yazdigi her mesajin karsiligi ertesi gune geliyor, hadi ertesi gun olmadi birkac gun icinde gecikmenin ozurunu de iceren mail hesabinda bekliyordu Sevgi’yi.
Aylar olmustu yazismaya baslayali, bir kez bile aksamamisti mailler. Ta ki bu haftaya kadar. Hafta basindan beri tek bir satir gelmemisti ondan. Tuhaf! Oysa kendisi yazacak bir sey bulamasa – ki bu da ayda yilda bir olurdu ! – forward edilmis mesajlar gonderirdi, guzel sozler, fikralar ya da ufacik bir e-kart. Ucuncu gun dayanamamis, onu merak ettigini soyledigi bir mail gondermisti: “Heeeey, oldun mu kaldin mi? Haber verseneeeee!” diye sakalasmisti ustelik.
Ses seda yoktu yine karsi tarafta, besinci gun iyiden iyiye meraklanir olmustu, hatta bir sapigin onun hesabina girip gelen mesajlari ondan once okuyup sildigini bile dusunmustu. Iyisi mi oturup butun gun bekleyecekti bilgisayar basinda, hem icinde de bir suphe kalmayacakti boylece.
Bugun sekizinci gun de bitmisti. Yine en ufak bir yazi bile gelmemisti. Unuttu beni diye gecirdi icinden. Tabii, ne bekliyordun ki! diye kizdi kendi kenidine. Alay etti bir sure bu cocukluguyla. Hic gormedigi, sadece yazilariyla, siirleriyle tanidigi biriydi karsidaki ve hep oyle uzakta oyle bilinmez kalacakti. Ne bekliyordu ki? Kendisi de bilmiyordu. Hayalinde bu yazilari yazan kisiyi bir turlu canblandiramiyordu. Ne zaman gozlerini kapasa sadece bir cift el goruyor! du, klavyenin tuslarina dokunan guzel parmaklar… Bu elin kime ait oldugunu gormeye calisiyor didiniyor ama hayali bir anda dagilan sis gibi yok oluyordu.
Ertesi gun solugu yine bilgisayar basinda aldi. Bekledi, bekledi. Birkac arkadasindan gelen mailleri yanitladi hemencecik. Aslinda boyle beklemek fena da olmuyordu hani. Zaten tatildeydi yapacak baska bir isi yoktu,arkadaslarindan cogu eve donmustu kalanlar ise onu cagirsa da o pek istemiyordu. Bu dusuncelere dalmisken yeni bir mesaj geldi. Hayret adres pek yabanciydi ona. Biraz tereddut ettikten sonra yuregi korku icinde acti. Mail “merhaba ben Akin’in cok yakin arkadasiyim. Kendisini trafik kazasinda kaybettik, telefon defterinin arasinda sizin mail adresinizi bulduk ve haber vermeyi uygun gorduk. Basimiz saolsun” diyor ve devam ediyordu ama mailin devami onu ilgilendirmiyordu artik. Okuyacagini okumustu zaten. Kacinci olum haberiydi bu, bu kacinci deger verdigi insandi yitip giden? Bazen butun ugursuzlugun kendinde oldugun! u dusunuyordu. Sonra sacma geliyordu dusundukleri, ama ne farkederdi ki iste cok sevdigi, her gun yazdiklariyla onun gunune renk katan o kisi artik yoktu. Kotu bir saka olamaz miydi? Ne yapacakti simdi? Bekledigi mail gelmis miydi? Ne yani kalkip gidecek ve bir daha gelmeyecek miydi? Bir daha o guzel mesajlari hic goremeyecek bir daha o elleri hayal edememenin uzuntusuyle dogruldu.
” Cebinden size henuz yollamadigi, yollamak icin dogum gununuzu bekledigi bir siir bulduk. Tipki sahibine ulasmamis bir mektup gibi duruyordu oracikta. Asagida onun sizin icin yazdigi son siiri bulacaksiniz.”
VAR MISIN?
Biliyorum sasiracaksin
Son sozler gibi gelecek kulagina
Yoo yanilmiyorsunun
Son sozler bunlar
Bu uzakligi kaldirmak icin ortadan
Sadece bir ufacik bir histik sen bana ben sana
Iki satir laf
Iki misralik siirdik
Bir gulucuktuk
Bir soru isareti
Oysa daha fazlasini istemek bencillik mi?
Anla artik!
Sozler var ama satirlar yetersiz
Dusunceler var ama sayfalar yetersiz
Duygular var ama misralar yetersiz
Anla artik
Biliyorum
Bir sen var bir de ben
Uzak uzak yerlerde
Ayri ayri sehirlerde
Ama
Desem ki sana
Biz demeye var misin?
Desem ki
Ne sen olsun ne de ben,
Bir biz olalim
Var misin?
Akin Yildiz
Sasirmisti, istemezdi etraftakilerin gozu onunde aglasin. Hic adeti degildi ne de olsa. Oysa Akin hep nasil hissediyorsan oyle ol baskalarini bosver derdi. Iste her zamanki gibi yine dinlemisti onun sozunu. Demek o da ayni seyleri hissetmis, o da artik bu uzakligi kaldirmak istemisti. Dogumgunu gecmisti, hem de yine bilgisayar basinda.Yeni bir yasa daha girmisti iste, yepyeni bir yas, yepyeni umutlar, acilar, mutluluklar. Her yas olgunlastirirmis biraz daha insani, belki de en cok bu yasa girdiginde olgunlastigini anlayacakti yillar sonra arkasina donup baktiginda kimbilir. Akin! Kahretsin, seni simdiden ozledim diyerek hickiriklara gomuldu. Neden sonra eli yanita gitti. Akin’a gec kalmis bir yanitti bu. Sadece tek bir sozcuk yazdi:
VARIM! :'( :'( :'(
(alıntı)
sağol…. 
