Sevgi Aşktan Üstündür

Aşk konusunda kalem oynatmak deveye hendek atlatmaktan daha zor olmalı.Bizim anladığımız anlamda aşk, elbette maddi olmaktan öte bir anlam taşır.Aşkın başlangıcı maddi olsa da sonu bitmez tükenmez manevi ufuklara dayanır.Aşk’ın sırlarla dolu bir olgu olduğunu söyleyebiliriz.Aklımıza geliveren ALLAH aşkı ise, tamamen tasavvufun konusudur.Bu konuda da söz edecek durumda değiliz.

Çağımızın modernleşmesinin bir neticesi olarak birçok kavramın içi boşaltıldı, alabildiğince müşahhaslaştırıldı; sırlardan ve manevi özelliklerinden uzaklaştırıldı. şimdi söz konusu kavramlar oldukça yalın ve sadece kelime hükmündedir.Tarihin aralıklarında mümtaz numuneleriyle temayüz eden aşk terimi de bu faaliyetten nasibini aldı. İnsanlar parçalanmış ruhların tekrar birleşmesini ifade eden aşkı anlayabilme irfanını kaybettiler. Aşk önce ilahilikten insaniliğe, sonra da insanilikten cismaniliğe indirgendi.

Birbirlerinin gözlerini, yüzlerini gördüğünde aşık olduğunu zanneden, sonra da karşıdakini değil sadece kendini sevdiğini fark edip soluğu mahkeme kapılarında alan günümüz gençliğine ve çocuklarımıza sahte aşklar yerine sevginin tercih edilmesi gerektiğini söylememiz gerekir. Kendilerine çevrelerinden adeta dayatılan, kökü Hümanizm’e kadar uzanan, şehvetle karışık duyguların aşk olmadığını, bunun yerine, Kadim Geleneğimizin bizlere takdim ettiği Sevgi Medeniyeti’ne sıkıca sarılmak gerektiğini hatırlatmamız gerekir.

Biz bu hatırlatma işini düşünce dünyamıza katkıları inkar edilemeyecek mütefekkirlerimizden üstad Ali şERİATİ’ye bırakıyoruz.

Aşk, görme engelli bir coşku, görmezlikten kaynaklanan bir bağdır. Oysa sevgi, bilinçli bir bağ; apaçık duru bir görmenin sonucudur. Aşk içgüdüden su içer. Oysa sevgi ruhun içinde doğar.

Aşk, gönüllerin genelinde benzer biçimler ve renklerde gözlenmekte olup, ortak nitelik,durum ve görünümler taşır. Oysa sevgi her ruhta kendine özgü bir albeni taşır. Ruhun kendisinden rengini alır.

Aşk, kimlikle ilişkisiz değildir. Dönemlerin ve yılların ilerleyişinden etkilenir. Oysa sevgi; Yaş, zaman ve kişiliğin ötesinde yaşar.

Aşk, her renkte, her seviyede, somut güzellikle, gizli-açık bağlantılıdır. Oysa sevgi; ruhun içinde öyle bir dalgınlıkla dalar; ruhun güzelliklerine öyle tutunup kendinden geçer; somut güzellikleri bambaşka biçimde görür.

Aşk, uzaklık ve yakınlığa göre değişir. Uzaklık uzun sürecek olursa azalır. İlişki sürecek olursa değerini yitirir. Oysa sevgi bu durumları bilmez. Dünyası başka bir dünyadır.

Aşk, tek yönlü bir coşkudur. Sevgilinin kim olduğunu düşünmez.Bu yüzden hep yanlış yapar. Seçimde hızla sürçer. Ya da hep bir yönlü kalır. Yine de yer yer benzeşmeyen iki yabancının arasında bir aşk kıvılcımlanır gibi olur, olay karanlıklar içinde geçip birbirlerini görmedikleri için ancak bu yıldırımın düşüşünden sonra onun ışığında birbirlerini görebilirler. İşte burada aşkın kıvılcımlanışından sonra seven ve sevilen birbirlerinin yüzüne bakınca birbirlerini tanımadıklarını anlarlar. Oysa sevgi aydınlıkta kök salar. Işığın gölgesinde yeşerir. İşte bu yüzden hep tanışıklıktan sonra ortaya çıkar. Gerçekte, başlangıçta iki ruh birbirinin yüzünde tanıma çizgilerini okur. ‘’Biz’’ oluşları ise ‘’tanışım’’dan sonra olur, iki ruh, iki kişi değil. Bir anda iki kişinin gerektirimleri sonucunda biz olma duygusunu taşımaları mümkündür.

Aşk, çılgınlıktır. Çılgınlık ise ‘’anlayış’’ ile ‘’düşünüş’’ün bozulmuşluk ve yıpranmışlığından başka bir şey değildir. Oysa sevgi, tırmanışının doruğunda, beyin ötesini aşar; anlamayı ve düşünmeyi de yerden çekip, doğuşun zirvesine götürür.

Aşk, sevgilide içinin çektiği güzellikleri oluşturur. Oysa sevgi, içinin çektiği güzellikleri sevgilide görür, bulur.

Aşk, büyük, güçlü bir kandırmacadır. Oysa sevgi sonsuz saf bir doğruluktur.

Aşk, denizin içinde boğulmaktır. Oysa sevgi, denizin içinde yüzmektir.

Aşk, görme duyumunu alı. Oysa sevgi, verir.

Aşk, kabadır, şiddetlidir. Bununla birlikte dayanaksız, güvensizdir. Oysa sevgi tatlıdır , yumuşaktır. Bunun yanı sıra dayanıklı, güven içindedir.

Aşk hep kuşkuyla bulunur. Oysa sevgi baştan başa kesin inançlıdır. Kuşkuya yer vermez. Aşktan içtikçe kanarız. Sevgiden içtikçe susarız.

Aşk, sevenin içinde var olan bir güçtür. Oysa sevgi sevilende var olan bir albenidir. Seveni sevilene götürür. Aşk, sevgiliye egemenliktir. Oysa sevgi, sevilende yok olma susuzluğudur.

Aşk, tabiatın kemendidir. Tabiattan aldıklarını kendi elleri ile geri verip; ölümün aldıklarını –ölümün güç kaynağı olan- aşkın oyunları ile ellerinden bıraksınlar diye başkaldıranları yakalar. Oysa sevgi, kişinin, tabiatın gözlerinden uzak, kendi ürettiği, kendi ulaştığı, kendi ‘’seçtiği’’ bir hakikattir.

Aşk, içgüdünün tuzağında tutsak olmaktır. Oysa sevgi, isteklerin baskısından kurtulmaktır.

Aşk, bedenin görevlisidir. Oysa sevgi, ruhun elçisidir.

Aşk, tat aramaktır. Oysa sevgi, sığınak aramaktır.

Aşk, bir düşkünün yemek yiyişidir. Oysa sevgi, ‘’yabancı bir ülkede dildaş bulmak’’tır.

Aşkın ter değiştirdiği olur, soğuduğu olur, yaktığı olur. Oysa sevgi, yerinden, sevdiğinin yanından kalkmaz. Soğumaz, kızgın değil; yakmaz, yakıcı değildir.

Aşk, kendinden yanadır. Bencildir, kendisi için ister. Aşık olduğuna kendi için tapar, onu kendi için över. Oysa sevgi, sevilenden yanadır. Sevdiği için ister. Kendini sevdiği kişi için ister. Onu, onun için sever.

Kendisi ortada değildir.